ဦးေမာင္ေဖတင္
တရားလႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေန
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥေဒ အခန္း ( ၈ ) ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ မူလအခြင့္ အေရးႏွင့္ တာ၀န္ မ်ားေခါင္းစဥ္ ေအာက္တြင္ ပုဒ္မ-၃၄၅ ႏွင့္ ပုဒ္မ-၃၄၆ တို႔ကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ျပဌာန္းထားပါသည္။
ပုဒ္မ-၃၄၅ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အရည္အခ်င္းတစ္ရပ္ရပ္္ႏွင့္ ျပည့္စံုသူမ်ားသည္ ျပည္ေထာင္စု သမၼတျမန္မာ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
တရားလႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေန
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥေဒ အခန္း ( ၈ ) ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ မူလအခြင့္ အေရးႏွင့္ တာ၀န္ မ်ားေခါင္းစဥ္ ေအာက္တြင္ ပုဒ္မ-၃၄၅ ႏွင့္ ပုဒ္မ-၃၄၆ တို႔ကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ျပဌာန္းထားပါသည္။
ပုဒ္မ-၃၄၅ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အရည္အခ်င္းတစ္ရပ္ရပ္္ႏွင့္ ျပည့္စံုသူမ်ားသည္ ျပည္ေထာင္စု သမၼတျမန္မာ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
(က) “ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ တိုင္းရင္းသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူ”
(ခ) “ဤဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳျပဌာန္းသည့္ေန႔တြင္ ဥပေဒအရ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ၿပီးသူ” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
ပုဒ္မ-၃၄၆ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံသားျပဳျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္မွ ရပ္စဲျခင္းတို႔သည္ ဥပေဒျပဌာန္းသည့္ အတုိင္း ျဖစ္ေစရမည္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဥပေဒအခန္း ( ၂ ) တြင္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္းကို ပုဒ္မ-၂ မွ ၂၂ ထိလည္းေကာင္း၊ အခန္း ( ၄ ) တြင္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူျဖစ္ျခင္းကို ပုုဒ္မ-၄၂ မွ ပုဒ္မ-၆၄ ထိလည္းေကာင္း ျပဌာန္းထားျခင္းမွာ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၃၄၆ တြင္ ရည္ညႊန္းေသာ ဥပေဒျပဌာန္းခ်က္မ်ားဟု မွတ္ယူႏိုင္ေသာ္လည္း အခန္း ( ၃ ) တြင္ ဧည့္ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္းကို ပုဒ္မ-၂၃ မွ ပုဒ္မ-၄၁ အထိ ျပဌာန္းထားရာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ မပါရွိသည့္ ဥပေဒ ျပဌာန္းခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္။
ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသည္ ပင္မဥပေဒျဖစ္သျဖင့္ ထုိဥပေဒတြင္ ျပဌာန္းထားျခင္းမရွိ ေသာ ဧည့္ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒျပဌာန္းခ်က္မွာ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း သမွ် အတည္ျဖစ္ရန္ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒပုဒ္မ-၂ ( ခ ) တြင္ ႏိုင္ငံသားဆို သည့္ စကားရပ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားကိုဆိုလိုေၾကာင္း အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုထားပါသည္။ ထုိဥပေဒ ပုဒ္မ-၂ ( စ ) တြင္ ႏုိင္ငံသားလက္မွတ္ဆိုသည္မွာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသား အျဖစ္ ( ေရြးခ်ယ္ေရး ) အက္ဥပေဒအရျဖစ္ေစ၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသား ျပစ္မႈအက္ဥပေဒအရျဖစ္ေစ၊ ဤဥပေဒအရျဖစ္ေစ ထုတ္ေပးထားေသာ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ကို ဆိုသည္ဟုလည္း အဓိပၸါယ္ဖြင့္ ထားပါ သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒပုဒ္မ-၇၅ အရ အပ္ႏွင္းထားေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို က်င့္သုံး၍ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ၏ သေဘာတူညီခ်က္ျဖင့္ အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာအမွတ္- ၁၃/၈၃ ျဖင့္ ႏုိင္ငံသားဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကို ( ၂၀-၉-၁၉၈၃ ) ေန႔တြင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ သည္။
(ေၾကညာခ်က္အမွတ္-၁၄/၈၃ ႏွင့္ ၁၅/၈၃ တို႔အရလည္း ဧည့္ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏိုင္ငံသား ျပဳျခင္းခံရသူဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား ကိုထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။)
၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒမွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွ ျပဌာန္းသည့္ ဥပေဒ အမွတ္-၄/၁၉၈၂ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိဥပေဒအာဏာ တည္သည့္ရက္ကို ထည့္သြင္းျပဌာန္းထား ျခင္းမရွိသည့္အျပင္ ေနာင္က်င္းပခဲ့သည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားအရလည္း ထိုဥပေဒ အတည္ျပဳသည့္ေန႔ရက္ကို ျပဌာန္းေၾကညာထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္းမရွိဘဲ ႏိုင္ငံသားဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းတြင္သာ ႏိုင္ငံသားဥပေဒအာဏာ တည္သည့္ရက္ကို ( ၁၅-၁၀-၁၉၈၂ ) ခုႏွစ္ဟု ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔၏ ထည့္သြင္းေၾကၿငာခဲ့ ရာ ထုိစဥ္က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳ ျပဌာန္း ေၾကညာေသာ ဥပေဒျဖစ္သကဲ့သို႔ အတည္ျဖစ္၊ မျဖစ္ ဆိုသည္ကို ယခုက်င္းပေနေသာ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္က ထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္ပါသည္။
ႏုိင္ငံသားဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္အျဖစ္ ပံုစံ ( ႏိုင္-၆ ) ပန္းေရာင္အဖံုးပါ စာအုပ္ကို နမူနာအျဖစ္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားပါသည္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒျပဌာန္းသည့္ေန႔ကစ၍ ယေန႔ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္အထိ ႏွစ္ ( ၃၀ ) အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒအရ ထုတ္ေပးသည့္ ပန္းေရာင္စာအုပ္ ( ႏိုင္-၆ ) ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္နမူနာကိုပင္ ေတြ႕ျမင္ဖူးသူ အလြန္ရွားပါးပါသည္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒသည္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပဌာန္းခ်က္ႏွင့္ အညီအညြတ္မျဖစ္သျဖင့္ ဥပေဒျပဌာန္းသည့္ေန႔မွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ န၀တ အစိုးရ က ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို လႊဲေျပာင္းရယူသည့္ေန႔အထိ ( ၆ ) ႏွစ္ေက်ာ္ Dead Law အျဖစ္ ရွိေနရာက ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ ပြဲတြင္ ေရြးခ်ယ္ခံရမည့္သူမ်ာႏွင့္ မဲဆႏၵရွင္မ်ား၏ စာရင္းမ်ားကို ျပဳစုႏိုင္ရန္အတြက္ေသေနေသာ ဥပေဒကို ျပန္လည္အသက္သြင္းခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ျပည္တြင္းေနသူတစ္ဦးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဟုတ္၊ မဟုတ္ ေသခ်ာစြာ စိစစ္ၿပီးမွ ပံုစံ ( ႏိုင္-၆ ) ကို ေပးရမည္ျဖစ္ရာ၊ ယခုအဆင့္တြင္ ထိုသူႏုိင္ငံသားဟုတ္၊ မဟုတ္ စိစစ္ႏိုင္ရန္အတြက္ ပံုစံ-ႏိုင္-၆ ( က ) ႏိုင္ငံသားစီစစ္ေရး ကတ္ျပားကိုသာ လ၀ကဦးစီးဌာနမွ ထုတ္ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိပံုစံ ႏိုင္-၆(က) ကို ကိုင္ေဆာင္ထားသူသည္ ႏိုင္ငံသားဥပေဒ ပုဒ္မ-၂ ( စ ) တြင္ အတိအလင္းျပဌာန္းထားေသာ ဤဥပေဒအရထုတ္ေပးေသာ ႏိုင္ငံသား လက္မွတ္ပံုစံ ( ႏိုင္-၆ ) ကို ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ မရရွိေသးမွီ ပုဒ္မ-၂ ( ခ ) ပါ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဟု တထစ္ခ်မွတ္ယူႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။
ႏုိင္ငံသားဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းအပိုဒ္-၃၆ တြင္ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ကို အတုျပဳလုပ္ လွ်င္ ေထာင္ဒါဏ္ ( ၁၅ ) ႏွစ္ က်ခံေစရမည္ဟု သတ္မွတ္ထားၿပီး၊ အပိုုဒ္-၃၇ တြင္ ႏိုင္ငံသား စိစစ္ေရးကတ္ျပားပံုစံ ႏိုင္-၆ ( က ) ကို အတုျပဳလုပ္လွ်င္ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒအရ အေရးယူျခင္းခံရမည္ဟု ေဖာ္ျပပါရွိပါသည္။
စီရင္ထံုးမ်ားအရဆိုပါလွ်င္ ပံုစံ-ႏိုင္-၆ ( က ) ကို အတည္ျပဳလုပ္လွ်င္ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ-၄၆၈ အရ ( ၇ ) ႏွစ္ထက္မပိုေသာ ျပစ္ဒဏ္ႏွင့္ ေငြဒဏ္ကို ခ်မွတ္ၿပီး၊ ပံုစံ ႏိုင္-၆ ကို အတုျပဳလုပ္လွ်င္ ႏုိင္ငံသားဥပေဒပုဒ္မ ( ၂၁ ) အရ ေထာင္ဒဏ္ ( ၁၅ ) ႏွစ္ႏွင့္ ေငြဒဏ္ကို က်ခံေနၾကရသျဖင့္ ပံုစံ-( ႏိုင္-၆ ) ႏွင့္ ပံုစံ-ႏိုင္-၆ ( က ) မွာ အႏွစ္သာရ မတူပါ။
ပံုစံ ( ႏိုင္-၆ )တြင္ ဥပေဒမ်ားအရ UCC ႏွင့္ ၁၉၈၂ ခု ႏိုင္ငံသာဒဥပေဒ အရ လက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ရွိသူမ်ားသည္္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္ ဟု ၀င့္ႂကြားစြာေျပာဆိုႏိုင္ၾက မည္ျဖစ္ ေသာ္လည္း ပံုစံ ႏိုင္-၆ ( က ) ကိုင္ေဆာင္သူတစ္ဦးအေနျဖင့္ ပံုစံ ( ႏိုင္-၆ ) ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ရရွိရန္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စိစစ္ခံေနရဦးမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ဤကဲ့သုိ႔ေသာ အေျခအေနတြင္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၃၄၅ ( ခ ) တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ဤဥပေဒအာဏာတည္သည့္ေန႔တြင္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ၿပီးသူမ်ားသည္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္သည္ဟု ျပဌာန္းထားသည့္ အခြင့္အေရးကို ( ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဥပေဒႏွစ္ရပ္တို႔ျဖင့္ UCC ေခၚ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ထုတ္ယူရရွိထားသူမ်ားမွ အပ ) တရား၀င္ရရွိခံစားႏိုင္ၾကရမည္ မဟုတ္ပါ။
အိႏိၵယတိုက္ငယ္ႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးတို႔မွ ၀င္ေရာက္လာၿပီး ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဥပေဒႏွစ္ ရပ္ပါ UCC ေခၚ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ကို ေလွ်ာက္ထားရယူကိုင္ေဆာင္ထားၾကသူမ်ားသည္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအတည္ျဖစ္သည့္ေန႔တြင္ ဥပေဒႏွင့္အညီ ႏုိင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ၂၀၀၈ခဳ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ားမွ ေမြးဖြားလာသူမ်ား သည္လည္း ႏိုင္ငံသားျဖစ္သည္ ဟု အတိအလင္းခြင့္ျပဳျပဌန္းခ်က္မရွိသျဖင့္ ႏုိင္ငံသား မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားလာသူမ်ားမွာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၃၄၅ အရ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ကို မရရွိႏုိင္ၾကဘဲ ပုဒ္မ-၃၄၆ အရ ျပဌာန္းထားေသာ ဥပေဒအရသာလွ်င္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ရထုိက္၊ မရထိုက္ စိစစ္မႈကို ခံယူရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၃၄၅ ( က ) တြင္ တိုင္းရင္းသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား သည္ ႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္သည္ဆိုျခင္းကို အျငင္းမပြားလိုေသာ္လည္း တိုင္းရင္းသားဆိုသည့္ စကားရပ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒႏွင့္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားအရ အဂတိတရား မပါရွိဘဲႏိုင္ငံသားတစ္ဦး ဟုတ္မဟုတ္ဆိုသည္ကို တိက်စြာ ခြဲျခားဆံုးျဖတ္ သတ္မွတ္ရန္ အလြန္ခက္ခဲပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒပုဒ္မ-၅ တြင္ တိုင္းရင္းသားတိုင္းသည္လည္းေကာင္း၊ တိုင္းရင္း သားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူတိုင္းသည္လည္းေကာင္း ေမြးရာပါ ႏိုင္ငံသားျဖစ္သည္ဟုလည္း ေကာင္း ပုဒ္မ ( ၃ ) တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ ပါ၀င္ေသာ နယ္ေျမတစ္ခုခု၌ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၈၅ ခုႏွစ္၊ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၈၂၃ ခုႏွစ္ မတိုင္မီကာလမွစ၍ ပင္ရင္းႏိုင္ငံအျဖစ္ အၿမဲေနထုိင္ ခဲ့ေသာ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္းစသည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္သည္ဟုလည္းေကာင္း ျပဌာန္းထားပါသည္။
န၀တအစိုးရအဖြဲ႔သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ၏ အာဏာကို က်င့္သံုးၿပီး ထင္ရွားေသာ တိုင္းရင္းသား ( ၈ ) မ်ဳိး အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားမ်ဳိးႏြယ္စု ( ၁၃၅ ) မ်ဳိး၏ စာရင္းကိုထုတ္ျပန္ ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တိုင္းရင္းသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ႏိုင္ငံသား ဆိုင္ရာလုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား အပိုဒ္-၅ တြင္ -
“ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္းစသည့္ လူမ်ဳိးမ်ားပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ႏုိင္ငံေတာ္တြင္ ပင္ရင္းႏိုင္ငံအျဖစ္ အၿမဲေနထိုင္ျခင္းမရွိဘဲ အျခားႏိုင္ငံတြင္ ပင္ရင္းႏိုင္ငံအျဖစ္ အၿမဲေနထုိင္ၾကသူမ်ားသည္ တိုင္းရင္းသားမ်ားမဟုတ္ပါ။ ၁၈၂၃ ခုႏွစ္၊ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံ အတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္ၾကေသာ အမည္တူမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားသည္လည္း တိုင္းရင္းသားမ်ား မဟုတ္သည့္အျပင္ ေမြးရာပါႏိုင္ငံသားမ်ားလည္း မဟုတ္ပါ။ အျခားႏိုင္ငံတစ္ခု၏ ႏိုင္ငံသား အျဖစ္ကို ခံယူထားေသာ တိုင္းရင္းသားသည္လည္းေကာင္း၊ ထုိသုိ႔ တိုင္းရင္းသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ားသည္လည္းေကာင္း ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား မဟုတ္ပါ” ဟု ခၽြင္းခ်က္ျပဳထားသည္ ကို ေတြ႕ရွိရသည္။
ဤသုိ႔ဆိုပါလွ်င္ ဗမာလူမ်ဳိးျဖစ္သည္ဆိုယံုမွ်ႏွင့္ တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံသားဟု တထစ္ခ် မေျပာႏိုင္ပါ။ ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္မွစ၍ ထုိင္းႏိုင္ငံတြင္ အစဥ္တစိုက္ေနထုိင္ေသာ ဗမာလူမ်ဳိး၊ ရွမ္းလူမ်ဳိး၊ မြန္လူမ်ိဳး စသည္တို႔သည္ ထုိႏိုင္ငံမ်ား၏ ႏုိင္ငံသားမ်ားသာျဖစ္ၾကၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏုိင္ငံသားတိုင္းရင္းသား မဟုတ္ႏိုင္ပါ။
အလားတူ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၏ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္ရွိ မီဇိုလူမ်ိဳးမ်ား၊ ဘဂၤလားေဒ့ခ်္ႏိုင္ငံ စစ္တေကာင္းေဒသရွိ ရခိုင္မ်ဳိးႏြယ္စု ေမာက္တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ၄င္းတို႔အစဥ္တစိုက္ ေနထုိင္ေသာ အိႏိၵယ၊ ဘဂၤလားေဒ့ခ်္ႏိုင္ငံတို႔၏ ေက်းဇူးသစၥာကိုသာ ခံယူေနၾကသူမ်ားျဖစ္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တိုင္းရင္းသား ႏိုင္ငံသားဟု ျမန္မာႏုိင္ငံသားဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားအရ သတ္မွတ္၍ မရႏိုင္ပါ။
ထုိ႔အျပင္ အသက္ေဘးအႏၱရာယ္အရေသာ္လည္းေကာင္း၊ စီးပြားေရးအရေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအရေသာ္လည္းေကာင္း အမိႏိုင္ငံကို စြန္႔လႊတ္ထြက္ခြာသြားၿပီး သူတစ္ပါးႏိုင္ငံ၏ ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ကို ခံယူေနၾကေသာသူမ်ားမွာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တိုင္းရင္းသား၊ ႏိုင္ငံသားဟူ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒအရ သတ္မွတ္၍မရႏိုင္ေတာ့ပါ။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ႏိုင္ငံသားဥပေဒႏွင့္ ထိ္ုဥပေဒဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားအရ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္း ေနထုိင္ေသာသူတစ္ဦးကို စစ္ေဆးရာတြင္ လူမ်ဳိးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ တိုင္းရင္းသားဟု သတ္မွတ္ျခင္းမျပဳႏိုင္ဘဲ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ေဆြစဥ္ မ်ဳိးဆက္မ်ားမွာ ၁၈၂၃ ခုႏွစ္ မတိုင္မီက ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း တစ္ဆက္တည္းေန ထုိင္လာျခင္း ဟုတ္၊ မဟုတ္ စစ္ေဆးၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ရမည့္ ျပႆနာျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒကို ျပဌာန္းရန္ႏွင့္ မည္သည္ဥပေဒမ်ားကို တရား၀င္ျပဌန္းပါဟု ညႊန္ၾကားခဲ့သည့္ လမ္းစဥ္ပါတီဥကၠဌ ဦးေန၀င္းႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒကို လက္မွတ္ေရးထိုး ထုတ္ျပန္ခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီဥကၠဌ ဦးစန္းယုတို႔၏ ကိုယ္ေရးသမိုင္းကိုပင္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားမသိရွိႏိုင္ေသာ အေျခအေနတြင္ ၄င္းတို႔၏ ဘိုးေဘးဘီဘင္တို႔ကို သိရွိႏိုင္ေအာင္ စံုစမ္းေမးျမန္းရန္ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကို လ၀က ၀န္ထမ္းမ်ားအား ေဆာင္ရြက္ေစရန္ဥပေးအရ တာ၀န္ေပးထားရာ က်ေရာက္ေနပါသည္။
ဤကဲ့သုိ႔ေသာ အေျခအေနတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို လ၀ကပံုစံ (ႏိုင္-၆ ) ႏုိင္ငံသား လက္မွတ္ ထုတ္ေပးမည္ဆိုပါက ထုိသူ၏ မိဘႏွစ္ပါးမွာ ၁၈၂၃ ခုႏွစ္ မတိုင္မီက ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း အစဥ္တစိုက္ေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေစၿပီးမွ သာ ပံုစံ ( ႏိုင္-၆ ) ကို ထုတ္ေပးႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
အကယ္၍ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အား ပံုစံ ( ႏိုင္-၆ ) ထုတ္ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါ လွ်င္ ထုိသုိ႔ ပံုစံ ( ႏိုင္-၆ ) ရရွိျခင္းသည္ အဂတိတရားတစ္ပါးပါးအရ ထုတ္ေပးျခင္းဟုသာ မွတ္ယူပါက ရာႏႈန္းျပည့္မွန္ မည္ျဖစ္ပါသည္။
န၀တအစိုးရမွ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ တိုင္းရင္းသား ( ၁၃၅ ) မ်ဳိးမွာ လူမ်ဳိးႏြယ္စု အမည္ကိုသာ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ မည္သူမည္၀ါသည္ ၁၈၂၃ ခုႏွစ္မွစ၍ ႏုိင္ငံေတာ္ အတြင္း အစဥ္တစိုက္ ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ထုိမ်ဳိးႏြယ္စုမွ ေပါက္ဖြားလာသူျဖစ္ေၾကာင္း သတ္မွတ္ခဲ့ ျခင္းမဟုတ္ပါ။
သု႔ိရာတြင္ထင္ရွားေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး ( ၈ ) မ်ဳိးတြင္ အႀကံဳး၀င္သက္ဆိုင္ေသာ မ်ဳိးႏြယ္စုငယ္မ်ားအနက္ အခ်ဳိ႕မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားမွာ ျပည္ပတြင္ ေနထုိင္ျခင္းမရွိဘဲ ျပည္တြင္းတြင္ သာ အစဥ္တစိုက္ေနထုိင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္ပတြင္ အလားတူမ်ဳိးႏြယ္စု လံုး၀မရွိေၾကာင္း သက္ေသထင္ရွားပါက ထုိလူတစ္ဦး၊ လူတစ္စုတို႔က တိုင္းရင္းသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားလာခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ပံုစံ ( ႏိုင္-၆ ) ကို ထုတ္ေပးမည္ဆိုပါက ထိုလူနည္းစု အတြက္ပင္ တိက်ေသာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းကိုေသးစိတ္္ ေရးဆြဲ ၿပီးမွ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒ ဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း အပိုဒ္ (၈) အရဆိုပါလွ်င္ ႏုိင္ငံေတာ္အတြင္းျဖစ္ေစ၊ ႏုိင္ငံေတာ္ျပင္ပတြင္ျဖစ္ေစ ႏုိင္ငံသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူ၊ ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ဧည့္ႏုိင္ငံသား မိဘႏွစ္ပါး မွ ေမြးဖြားသူ၊ ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ားသည္လည္း ႏုိင္ငံသားမ်ားဟုျပဌာန္းပါရွိသည့္အျပင္ ဧည့္ႏိုင္ငံသားႏွစ္ဦးမွ ေမြးဖြားသူႏွင့္ ႏိုင္ငံသားတမ်ဳိးမ်ဳိး တို႔မွ ေမြးဖြားသူမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ႏုိင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူႏွစ္ဦးမွ ေမြးဖြားသူႏွင့္ ႏုိင္ငံသား အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔မွ ေမြးဖြားသူမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ဧည့္ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူတို႔မွ ေမြးဖြားသူႏွင့္ ႏုိင္ငံသားတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးတို႔မွ ေမြးဖြားသူတို႔သည္လည္းေကာင္း ႏုိင္ငံသားျဖစ္သည္ ဟု ျပဌာန္းထားသည့္အျပင္ ဦးေန၀င္းက အိုင္းစတိုင္းက့ဲသုိ႔ေသာ ပုဂိၢဳလ္ကို ႏို္င္ငံသားေပးႏိုင္ ေၾကာင္း ျပဌာန္းခ်က္မ်ဳိးကိုလည္း ထည့္သြင္းရန္ ညႊန္ၾကားသျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီသည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏အကိ်ဳးငွာ မည္သူ႔ကိုမဆို ႏုိင္ငံသားတမ်ဳိးမ်ဳိး သတ္မွတ္ႏိုင္ေၾကာင္းကိုပါ ပုဒ္မ-၈ (က) တြင္ ထည့္သြင္းျပဌာန္းထားျခင္းတို႔သည္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၃၄၆ ပါ “ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္းသည္ ဥပေဒျပဌာန္းသည့္အတိုင္း ျဖစ္ေစရမည္” ဆိုသည့္ ျပဌာန္းခ်က္ ေဘာင္အတြင္း အႀကံဳး၀င္သည္ဟုမွတ္ယူနို္င္ေသာ္လည္း ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ျမန္မာ ႏိုင္ငံသားဥပေဒ ပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားသည္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၃၄၅ ( က ) ႏွင့္ ( ခ ) တြင္အတိအလင္း ျပဌာန္းခ်က္ကို ေက်ာ္လြန္ျပဌာန္းရာ က်ေရာက္ေနသည္။
ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၃၄၆ ပါ ျပဌာန္းခ်က္ကုိိ က်င့္သံုးၿပီး ဥပေဒနည္းဥပေဒမ်ား ကို လြတ္လပ္စြာ ျပဌာန္းႏိုင္သည္ဟု ဆိုပါလွ်င္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၃၄၅ ( က ) ႏွင့္ ( ခ ) တို႔ကို ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူၿပီး ျပဌာန္းထားျခင္းမွာ အာနိသင္ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
ျပည္တြင္းဥပေဒမ်ားကို ျပဌာန္းရာတြင္ ႏိုင္ငံတကာသေဘာတူညီခ်က္မ်ားကို အေလး အနက္ထားရမည္ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားျပည္သူႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးအခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံတကာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္အပိုဒ္-၂၄ ( ၃ ) တြင္ ေမြးဖြားလာေသာ ခေလးသူငယ္မ်ားသည္ ႏုိင္ငံသား အျဖစ္ ရယူခြင့္ရွိရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားၿပီး ကေလးအခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ႏုိင္ငံတကာ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္အပိုဒ္-၇ ( ၂ ) တြင္ ကေလးသူငယ္မ်ား ႏုိင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ရရွိေစရန္ ႏုိင္ငံမ်ားက လုပ္ေဆာင္ေပးရန္ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို ျမန္မာႏုိင္ငံကလည္း လုိက္နာေဆာင္ရြက္ ရမည္ျဖစ္ပါလ်က္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ ကေလးသူငယ္ဥပေဒတြင္ ခေလးသူငယ္တိုင္းသည္ ႏုိင္ငံသား ျဖစ္မႈဆိုင္ရာအခြင့္အေရးကို တည္ဆဲဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္ႏွင့္အညီသာ ရခြင့္ရွိေၾကာင္း ျပဌာန္း ထားပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းေမြးဖြါးေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား၏ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ကို ၂၀၀၈ ခု ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒတို႔တြင္သီးျခား ျပဌာန္းထားျခင္းမရွိပါ။
သို႔ရာတြင္ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒပုဒ္မ- ၂(စ) တြင္ အတိအလင္းေဖၚျပထားေသာ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ကို ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ မရရိွေစကာမူ သံုးေခါက္ခိ်ဳးအမိ်ဳးသားမွတ္ပံုတင္ ကဒ္ျပားႏွင့္ ႏိုင္ငံသားစီစစ္ေရးကဒ္ျပား ကိုင္ေဆာင္ထားသူမ်ားကို အစိုးရဌာနဆိုင္ရာမ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါသည္။
ႏုိင္ငံသားမ်ားသာပညာသင္ၾကားခြင့္ရရိွသည့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာမ်ား၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားသာ ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရိွသည့္ စစ္ဘက္၊ နယ္ဘက္အေရးႀကီးသည့္၀န္ထမ္းေနရာမ်ားတြင္ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးအၿဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရရိွၾကပါသည္။
၁၉၈၇ ခုနွစ္၊ မေရႊ႕မေျပာင္းႏုိင္ေသာပစၥည္းမ်ား လႊဲေျပာင္းျခင္းကို ကန္႔သတ္သည့္ ဥပေဒအရ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကဲ့သို႔ ကန္႔သတ္ျခင္းမခံရပဲ မေရႊ႕မေျပာင္းႏုိင္ ေသာပစၥည္းမ်ားကို လႊဲေျပာင္း၊ ေရာင္းခ်၊ ေပါင္ႏွံ၊ လဲလွယ္၊ ေပးကမ္း၊ အေမြဆက္ခံပိုင္ခြင့္၊ အကိ်ဳးခံစားခြင့္မ်ားကို ရရိွခံစားလွ်က္ရိွၾကပါသည္။ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမွတ္ပံုတင္ဥပေဒအရလည္းမေရႊ႕မေျပာင္းႏုိင္ေသာ ပစၥည္းႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ တရား၀င္မွတ္ပံုတင္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုခြင့္ အခြင့္အေရးကို ရရိွၾကပါသည္။
ကိုလိုနီေခတ္ (၉၁ဌာနေရြးေကာက္ပြဲ) ပါလီမန္ေခတ္၊ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္၊ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီေခတ္၊ အဆင့္ဆင့္တို႔တြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ားသာေရြးေကာက္ခံရမည့္ အခြင့္အ ေရးမ်ားကိုလည္း ရရိွခံစားလွ်က္ရိွၾကပါသည္။
ယခုအခါ ဧည့္ႏိုင္ငံသား၊ ျပဳႏုိင္ငံသားမ်ားကို ပါတီစံုဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ပြဲမ်ားတြင္ မဲဆႏၵေပးပိုင္ခြင့္အခြင့္အေရးသာေပးထားျပီး ေရြးေကာက္တင္ေျမာက္ခံပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးကို ကန္႔သတ္ထားပါသည္။
သို႔ရာတြင္ တရားရံုးခ်ဳပ္၊ မႏၱေလးရံုးထိုင္၏ တရားမအထူး အယူခံမႈအမွတ္ (၈/၂၀၀၀) ႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္တရားရံုးခ်ဳပ္၏ တရားမအထူး အယူခံမႈအမွတ္ (၁၁/၂၀၀၉ ) တို႔တြင္ ဒုတိယ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ပါ၀င္ေသာ သံုးပါးထိုင္ တရားရံုးမ်ားက ဧည့္ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ႏိုင္ငံသား မဟုတ္ေၾကာင္း စီရင္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ဘူးသည္လည္းရိွေနပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္အမ်ားျပည္သူႏွင့္ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံတကာ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ကိုလက္မွတ္ ေရးထိုးထားသျဖင့္ထိုစာခ်ဳပ္ အပိုဒ္-၂၄(၃)အရ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းေမြးဖြားလာခဲ့ေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားကို ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးကို ထိုစာခ်ဳပ္ႏွင့္အညီ ေပးရမည့္အျပင္ ကေလး အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံတစ္ကာသေဘာတူစာခ်ဳပ္ အပိုဒ္-၇ (၂) အရလည္း ကေလး သူငယ္မ်ားကို ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ခြင့္ရရိွေစရန္ ဖြဲ႕စည္းပံုအျခခံဥပေဒႏွင့္ ႏုိင္ငံသားဥပေဒတို႔တြင္ အတိအလင္းထည့္သြင္းျပဌာန္းရမည္ျဖစ္ပါသည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒတို႔မွာ ႏိုင္ငံတစ္ကာ စံခိ်န္စံညႊန္းႏွင့္အညီ မလြဲမေသြျပင္ဆင္ရမည့္ဥပေဒမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒသည္ လြယ္လြယ္ကူကူ ျပင္ဆင္၍မရနိုင္ေအာင္ျပဌန္းထားေသာ ဥပေဒျဖစ္ရာ ထိုဥပေဒအစား ဖြဲ႔စည္းပံုအျခခံဥပေဒအသစ္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒ အသစ္ တို႔ကိုေရးဆြဲျပဌာန္းသင့္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment
Please kindly write your Full Name, Postal Address and contact number/email address so that we can contact you.